Josienne Clarke : Parenthesis, I

 

In het verleden schreef Josienne Clarke al de nodige persoonlijke, breekbare songs, waarbij geregeld het thema twijfel voorbijkwam. Zoals bijvoorbeeld over de grote nervositeit die ze voor optredens had en de eraan gekoppelde twijfels of bezoekers überhaupt geïnteresseerd waren in haar verhalen. Ze bezong dat bijzonder fraai in haar lied Bathed in Light, afkomstig van het “make or breakalbum” Seedlings All met Ben Walker. Op datzelfde album bezong ze ook haar twijfels of ze ooit moeder zou willen worden in het liefelijke Maybe I Won’t :

“I thought a mother’s hands would grow on my arms somehow

I thought I’d know

Thought I’d have days and days to decide

But maybe I don’t

Maybe I won’t”

Haar nieuwe album Parenthesis, I is Josienne’s meest persoonlijke album tot nu toe geworden. Sleutelsong is voor mij Forbearing, wat er bij de luisteraar diep in hakt. Het duikt diep in thema’s als mislukking, zelfmoord en miskraam. Tussen 2020 en 2022, in een tijd waarin haar muziekcarrière aanzienlijk van koers veranderde, kreeg Clarke een reeks miskramen, waardoor ze zich suïcidaal en zonder doel voelde. "Ik dacht dat ik niets had om te laten zien dat ik bestond", zegt ze. “Op je laagste punt zijn, waar je je situatie niet langer kunt verdragen, is een plek van waaruit je het opgeeft of de manier waarop je over jezelf, het leven en de ruimte die je jezelf daarin geeft fundamenteel verandert”, vervolgt ze. Gelukkig werd ze in 2022 alsnog moeder van zoon Sphé, die intussen bijna twee is.

Het album vertelt het verhaal van haar persoonlijke groei, zelfontdekking en vooral veerkracht, waarbij ze zichzelf bijzonder kwetsbaar opstelt. Ook een belangrijke song is het reeds vrijgegeven Most of All. Het vat in vijf coupletten het levensverhaal van Josienne samen. “It is a licking of wounds and counting of blessings, taking stock and setting straight in my head,”, aldus Josienne. Omdat het zo’n persoonlijk lied is had ze moeite om het live te brengen. Diverse keren stond ze op het punt om het van de tracklist af te halen, maar het bleek uiteindelijk een favoriet van haar publiek. De versie die op de definitieve tracklist staat is de originele demo die Josienne heeft opgenomen, alleen haar stem en gitaar, lo-fi en eerlijk.

Gelukkig heeft Josienne ook weer haar saxofoon en klarinet uit de kast gehaald, Looking Glass behoort dan ook tot mijn favoriete songs van het album, het had van mij wat langer mogen duren. Al in de schitterende, voort meanderende opener Friendly Teeth blijkt het relaxte, sobere pianospel van Matt Robinson een verrijking van de songs. Naast van Robinson kreeg Josienne alleen nog hulp van manlief Alec op bas en jazz drummer Dave Hamblett. De uitdrukking “what doesn't kill you makes you stronger” is zeker van toepassing op Josienne Clarke. Parenthesis, I toont Josienne op haar meest eerlijke en kwetsbare wijze.  

Theo Volk

Releasedatum : 10 mei 2024 Corduroy Punk Records (Independent)

Website : https://josienneclarke.com/

Lemoncello : Lemoncello

 

In thuisland Ierland bezorgden hun twee EP’s Stuck Upon the Staircase en Oil and Water het folkduo Lemoncello al de nodige bekendheid. Hun debuutalbum Lemoncello en hun komende tournee daar langs bekende podia als Whelan’s en Coughlan’s Bar zal die bekendheid ongetwijfeld een stuk vergroten.

Lemoncello bestaat uit songschrijfster en gitariste Laura Quirke en celliste Claire Kinsella. Hun kwaliteiten werden al snel onderkend, want ze werden in 2019 genomineerd voor ‘Best Emerging Folk Act’ in the RTÉ Radio 1 Folk Awards. Het duo werkte al samen en deelde podia met interessante en vernieuwende artiesten als Anna Mieke, Lisa O’Neill, Sam Amidon en Mick Flannery. Helaas heb ik de cd nog niet ontvangen vanuit Ierland, dus beschik ik niet over de complete credits.

Ze produceerden zelf met Julie McLarnon het album in Analogue Catalogue Studios en werden de opnames vastgelegd op 2 inch tape. Naast door folk liet het duo zich beïnvloeden door indiepop, jazz improvisatie en romantische en moderne klassieke muziek. Tekstueel onder andere door James Joyce, Michael Fury, gaat over een fictief figuur uit een kort verhaal van Ierlands beroemdste schrijver. Net als het duo afkomstig uit de Ierse hoofdstad. De gezongen tekst betreft het gedicht "I've had lovers" van Stephen James Smith.  Hun teksten zijn zowel doorspekt met humor als breekbaarheid.

De eerste acht songs betreft eigen werk, afsluiter My Lagan Love is een bekende Ierse traditional, talloze malen gecoverd door bekende artiesten als The Chieftains, Jim McCann, Mary Black tot zelfs Dusty Springfield en de klassieke sopraan Mary O’Hara. De arrangementen zijn zonder uitzondering beklijvend, maar de kers op de taart is toch vaak de geweldige samenzang van de dames. Na Yellow Roses van Niamh Bury is Lemoncello de tweede schitterende release in korte tijd op het Claddagh label.

Theo Volk

Releasedatum : 3 mei 2024 Claddagh Records

Website : https://www.lemoncelloireland.com/#/

Krissy Matthews & Friends : Krissy Matthews & Friends

 

Deze maand wordt het Brits/Noorse gitaarfenomeen Krissy Matthews pas 32, maar heeft intussen al een ongelofelijke staat van dienst opgebouwd. Op zijn derde stond hij al samen met zijn vader op het podium Pretty Woman van Roy Orbison te zingen. De eerste, echt serieuze podiumervaring deed hij op twaalfjarige leeftijd op. Voor het Notodden Blues Festival nodigde John Mayall hem uit om samen twee nummers te spelen. Sindsdien heeft hij het podium gedeeld met grote acts als Toto, Gregg Allman, Tedeschi Trucks Band, Joe Bonamassa, Joe Satriani, Beth Hart, Jimmie Vaughan, Steven Seagal, Clawfinger en Los Lobos. Intussen speelde hij al duizenden shows.

Krissy Matthews & Friends is zijn achtste album en na Pizza Man Blues zijn tweede voor het sympathieke Duitse blueslabel van Thomas Ruf. Ruf is iemand die onvoorwaardelijk in zijn artiesten gelooft. Matthews kreeg van Ruf dan ook alle ruimte voor dit zeer ambitieuze en gevarieerde project. Het dubbelalbum duurt bijna tweeënhalve uur en verveelt door de grote gevarieerdheid geen moment. De waslijst aan medewerkende vrienden is groot, zoals te zien is op de hoes. De vierentwintig gespeelde composities zijn een mix van door Matthews zelf geschreven songs en bekende en soms wat minder bekende covers.

Een van de bekendste covers is Cream’s Sunshine of Your Love, waarin op het eind trouwens een stukje van het nummer White Room zit verwerkt. Ze zijn allebei mede gecomponeerd door Pete Brown, die wel meer nummers samen met Jack Bruce schreef. Brown was tien jaar lang een goede vriend van Matthews. Helaas overleed Brown mei vorig jaar en is het album aan hem opgedragen. De afgelopen jaren raakte Matthews via de Hamburg Blues Band bevriend met een andere legende, Arthur Brown, onlosmakelijk verbonden met de monsterhit Fire. Brown is hier te horen in de klassieker Don’t Let Me Be Understood.

Een van de meest geslaagde covers is de lang uitgesponnen versie van The Band’s bekendste song The Weight. De zang wordt verdeeld onder diverse zangers, waaronder Inga Rumpf en Layla Zoe, met wie Matthews de laatste tien jaar geregeld toerde. Ook is hier de in Nederland bekende Sean Webster op gitaar te horen. Het nummer zou vanwege het geweldige sax- en pianospel trouwens niet misstaan hebben op het Stones album Exile on Main St. Dit nummer wordt hier overigens gevolgd door het uitstekende, instrumentale SCIM Impro. Deze compositie wordt echter niet in de tracklist als ook in het begeleidende boekje niet vermeld. Tot de hoogtepunten reken ik zeker Try Me Again, prachtig en met veel emotie gezongen door Hamburg Blues Band collega Gert Lange.  

Absolute hoogtepunt vormt echter voor mij de fenomenale cover van Clem Clempson’s Tomorrow’s Blues. Meteen bij de eerste keer dat ik deze versie hoorde werd ik volledig weggeblazen door de perfecte opbouw en samenspel en het om beurten het voortouw nemen van de muzikanten (waaronder Clem Clempson). Krissy Matthews & Friends is zonder enige twijfel het beste en meest gevarieerde album dat Matthews tot op heden maakte, zeer warm aanbevolen!

Theo Volk

Releasedatum : 10 mei 2024 Ruf Records

Website : https://www.krissymatthews.com/

 

Krissy Matthews live :

14-06 VERVIERS (B) : Spirit of 66

Guy Clark : Truly Handmade Vol.1

 

De eerste keer dat ik L.A. Freeway hoorde was (meen ik) toen ik Clark’s live album Keepers beluisterde. Relatief laat dus, want dat nummer stond toen al geruime tijd op zijn repertoire. Sterker, hij schreef het in 1970 en het nummer belandde op Jerry Jeff Walkers gelijknamige album uit 1972 (een ijzersterk album overigens!!), en jaren daarna op Clark’s debuutplaat Old No. 1. Keepers is een liveplaat met een uitgelezen samenstelling aan muzikanten. Naast Clark hoor je Travis Clark, Verlon Thompson, Suzi Ragsdale, Darrell Scott en Kenny Malone. En nu opent L.A. Freeway, Guy Clark’s album onlangs verschenen plaat Truly Handmade Volume 1, met een uitgeklede versie, wie weet één van de vroegste. Het “nieuwe” album is akoestisch demo materiaal samengesteld door Rodney Crowell. Vijftien nummers in totaal. Bekend en onbekend, maar uitsluitend primitieve uitvoeringen. Vaak tegen het pure aan. Ik ben een liefhebber van opnames die afkomstig zijn uit de “kluizen” van artiesten of labels. Er is ongelooflijk veel geschikt materiaal ongebruikt blijven liggen, en de nieuwste technische ontwikkelingen zijn daarnaast van toenemend belang. Ruis wordt weggedrukt, er wordt beter gemixt, en wat al niet meer. Toch zijn deze opnames van Guy Clark zo authentiek mogelijk gehouden.

(Zijsprongetje) De archiefboxen met historisch materiaal van Joni Mitchell zijn wonderschoon gebleken, zoals ook, verschenen in 2022, vroege live opnames van Eric Taylor. Het kwam als de kers op diens werk. Erg blij dat zulks een luisterrijk publiek niet onthouden wordt. En dan te bedenken wat er zoal circuleert en mogelijk geen officiële release krijgt omdat de potentiële afname mogelijk niet de kosten dekt. Ik heb digitaal uitermate representatieve live opnames liggen van Larry Jon Wilson. Afkomstig van een concert dat werd opgenomen at the Bluebird Cafe. Kristalhelder, en het zou een verdiende toevoeging op zijn oeuvre zijn. Ook opnames van Frank Zappa, die postuum zijn uitgebracht, hebben tot veel opmerkelijk fijnzinnige resultaten geleid. Dit schijfje van Guy Clark heeft (volgens mij) eenzelfde liefdevolle bewerking gekregen alvorens de opnames werden vrijgegeven. Ze klinken bovendien als een klok!

Dylan Clark, Guy’s kleinzoon, heeft honderden tracks omgezet van conventionele banden naar digitaal. Het is binnen deze digitale voorraad dat Rodney Crowell heeft geselecteerd. Deze CD is een greep uit de meest vroege periode, hetgeen impliceert dat mogelijk meer volgt. Je hoort dus songs die daadwerkelijk een release hebben gekend, en minstens zoveel die nog op de werktafel lagen, of om andere reden waren blijven liggen. Wat je ook zult horen is Guy’s eigen versie van Step Inside My House. Een nummer die je tevens kan vinden in de uitvoering van Lyle Lovett, op een album uit 1998, met dezelfde albumtitel. Het is eentje vol cover songs met muziek van bekende (o.m. Guy Clark, Robert Earl Keen en Townes Van Zandt) en meer obscure (o.m. Eric Taylor, David Rodriguez, Willis Allan Ramsey) Texaanse artiesten. Truly Handmade Volume 1 is een begin van iets waar mogelijk een vervolg op gaat komen. Het is bovendien werk van een relatief jonge Guy Clark. Voor de liefhebbers, waaronder ik mijzelf reken, genoeg om van te genieten. Blij dat Lucky Dice deze onder de aandacht bracht. Erg blij mee!

Rein van den Berg

Releasedatum : 3 mei 2024 Truly Handmade Records

Website : https://www.guyclark.com/store/p/truly-handmade-volume-1-vinyl-pre-order

Pokey LaFarge : Rhumba Country

 

Wanneer je de hoes van Rhumba Country naast In the Blossom of their Shade legt dan pakt Pokey de draad op waar hij hem de vorige keer heeft laten liggen. De eerste nummers bevestigen dat hij geen trendbreuk lijkt te willen maken. Toch kom ik gaandeweg tot de conclusie dat Pokey poogt zijn horizon te verbreden, muzikaal gezien dan. Hij lijkt een stap te doen om ietwat weg te trekken van een traditioneel aandoende sound, naar meer modern en eigentijds, maar vooralsnog blijft hij vooral veel plezier te beleven aan inspiratie die gevonden lijkt in de jaren 50 & 60. De omschakeling vindt op Rhumba Country nog niet plaats. Het derde nummer, Run, run, run … een dansnummer die qua stijl en vrolijkheid zo in de score van Disney’s Junglebook had kunnen staan. Feel like a Sailor, lost at sea had niet misstaan op zijn vorige album. Eenmaal aangekomen bij Sister Andre gaat Pokey’s stem ietwat meer in de hoogte. Het tempo blijft onverminderd dansbaar, evenals de ambitie om een gedreven nummer af te leveren. Bij So Long Chicago zwakt het tempo enigszins af.

Wellicht intuïtie, maar mijn gevoel zegt mij dat Pokey zoekende is, terwijl hij tegelijkertijd vooral plezier beleeft aan zijn huidige muzikale wereld. Hij leent qua stijl, maar doet daarnaast vooral zijn eigen ding. Wie weet zit ik er volkomen naast en is Pokey daarentegen momenteel privé en muzikaal juist enorm content. Mijn waardering naar zijn recentste platen is er niet minder om. Vakmanschap en muzikaliteit liggen bij Pokey LaFarge aan de oppervlakte. De droefheid en onrust die je voorheen terugvond in zijn muziek heeft plaats gemaakt voor een opgeruimd geheel. Dansend trekt Pokey LaFarge je in Rhumba land. Later deze maand vertrek ik richting Maine. Wat zou het leuk zijn wanneer deze bezetting daar ergens optreedt.

Rein van den Berg

Releasedatum : 10 mei 2024 New West Records

Website : https://www.pokeylafarge.net/

Pokey LaFarge live :

30-11 BRUSSEL : Le Botanique 

06-12 HENGELO : Metropool

07-12 BREDA : Mezz

08-12 AMSTERDAM : Paradiso

Emily Barker : Fragile as Humans

 

De Australische singer-songwriter Emily Barker bracht solo de nodige albums uit. Met Marry Waterson nam ze het uitstekende en gevarieerde A Window to Other Ways op. Daarnaast maakt ze deel uit van het supertrio Applewood Road, samen met Amy Speace en Amber Rubarth. Hun authentieke debuutalbum Applewood Road werd opgenomen in de analoge studio Welcome to 1979.

Ook Emily’s achtste soloalbum Fragile as Humans werd vastgelegd in een speciale omgeving. The Wood Hall is een indrukwekkend gebouw uit de zestiende eeuw, dat begin jaren tachtig door Tears for Fears werd omgetoverd tot een opnamestudio. De eerste song die Emily opnam was de titeltrack, van de zes takes bleek uiteindelijk de eerste versie de beste. Ze koos gedeeltelijk, in samenspraak met producer Luke Potashnick, voor een heel sobere uitvoering en het andere deel voor een band bezetting.

Vooral in de sobere songs als Loniless vind ik Emily het best tot haar recht komen. In eerste instantie wilde Emily het in bandbezetting opnemen, gelukkig wist Potashnick haar te overtuigen om het soberder te houden. “Luke got it right…it’s lonelier this way.”, aldus Emily.

Literatuur is geregeld een inspiratiebron, Feathered Thing werd geïnspireerd door Emily Dickinson’s “Hope” is the thing with feathers, geschreven door Dickinson na een miskraam. De lyrische dichter Rainer Maria Rilke was een belangrijke inspiratiebron voor het nummer The Quiet Way. Blijkbaar zijn de gedichten van Rilke nog altijd actueel, want ook op het binnenkort te verschijnen debuutalbum How’s Life? van Kiki Deirdre vormt Rilke een belangrijke invloed.

Potashnick begon elk nummer regel voor regel onder de loep te nemen. “Ik had nog nooit zo lang met een producer aan de nummers gewerkt en vertrouwde Luke echt met zijn achtergrond in songwriting”, vertelt Barker. “De nummers zijn sterker geworden doordat hij mij dwong dieper te graven, een onderdeel aan te passen, een keuze te onderbouwen.”. Het eindresultaat is er dan ook naar, prachtplaat.

Theo Volk

Releasedatum : 3 mei 2024 Everyone Sang / Kartel Music Group

Website : https://www.emilybarker.com/

Torgeir Waldemar : At the Opera

 

Veel mensen bij elkaar in een slecht geventileerde ruimte, ik heb er een hekel aan. Zeker wanneer je daarnaast langdurig in een rij mag staan voor overvolle zalen, of tussen de bedrijven door voor te prijzige consumpties. Noem me lui of verwend. Niettemin kijk ik uit na de komende versie van Ramblin’ Roots. De tiende, lees ik. De belangrijkste reden waarom dat ik ga is omdat men een voortreffelijke line-up heeft staan. Daar kunnen op het laatste moment nog wel eens wijzigingen in aangebracht worden. We gaan het zien, kaartje is gekocht. Het meest kijk ik uit naar Aaron Boyd, en ook de Noor Torgeir Waldemar heb ik hoog zitten. Recent kwam van zijn label, Jansen Records, een live-registratie beschikbaar van een concert dat in 2022 plaatsvond At the Opera te Oslo. Of dit liveoptreden representatief is voor Waldemar’s komende optreden te Utrecht valt te betwijfelen aangezien een bonte verzameling aan Noorse artiesten hem bijstond tijdens de uitvoering van zijn muziek in het Operahuis. Er was random gekozen uit Waldemar’s oeuvre. Enerzijds grijpt men terug naar redelijk basale Folk georiënteerde uitvoeringen, maar gezien de veelzijdige muzikale, en vocale gastbijdragen, zou je dit optreden mogen omschrijven als monumentaal. Het was ongetwijfeld een doorslaande reden om dit album toch uit te brengen. Er werd tijd besteed om de muziek van Torgeir zo innemende mogelijk, doch overwegend semi-akoestisch - voor het voetlicht te brengen. Nummers die gaandeweg de sfeer omarmen, die Torgeir en zijn musici hebben beoogd. Tijdens Ramblin’ Roots treedt hij aan met band!

Een elektrisch spektakel, want daar kennen we hem ook van, blijft hier achterwege. Wellicht wordt dat bewaard voor het publiek tijdens Utrecht later dit jaar. Wel hoop ik dat hij dan een nieuw album heeft vervaardigd. At the Opera bevat veelal nummers van zijn eerste twee albums, die juist vanwege de opgebouwde livesfeer naar meer smaakt. Als opwarmertje hebben deze live opnames voor mij beslist gewerkt. Zijn zang voldoet; is rauw en niet vlekkeloos, maar dat was al bekend bij de liefhebbers van deze stoere Noor. Ik zou zeggen; tot 19 oktober bij Ramblin’ Roots! Ik heb er zin in!

Rein van den Berg

Releasedatum : 26 april 2024 Jansen Records

Website : https://www.jansenrecords.com/artists/torgeir-waldemar 

Kieran Halpin & Chris Jones : Live in Holland Part I & II

 

Ruim twintig jaar geleden kocht ik bij Joop van Gool van Roots Mail Music het boek “The rough guide to Irish music” om de hiaten in mijn kennis van de Ierse muziek te dichten. Blijkbaar niet goed genoeg, want ondanks dat Kieran Halpin in het boek vermeld staat, kwam zijn muziek nooit eerder op mijn pad. Toch bleek ik achteraf al een song van hem te kennen, The Old Simplicity, de titelsong van een album van Niamh Parsons. De Ierse singer-songwriter Kieran Halpin vormde een aantal jaren met de in Duitsland wonende Amerikaanse gitarist Chris Jones een uitstekend duo tot diens dood in 2005.

Live in Holland Part I & II werd al in 1997 live opgenomen in de Trouble Tree Folk Club in Koudekerk aan de Rijn. Het was het tweede concert wat Hans Hoogeveen in zijn kleine club organiseerde, en meteen een memorabel. Rond die tijd was trouwens de folkmuziek aan een grote revival begonnen en al spoedig zouden grote folkfestivals ontstaan, zoals bijvoorbeeld het Irish Folkfestival in De Stoelenmat in Bergen op Zoom. Ook begonnen artiesten als Mary Black moeiteloos grote zalen als het Chassé Theater uit te verkopen. Helaas was dit niet weggelegd voor Kieran Halpin, die altijd een wat ondergewaardeerd liedjesschrijver en zanger zou blijven, volgens mij volledig ten onrechte.

Op Live in Holland Part I & II laat het tweetal horen dat je gemakkelijk met alleen zang en twee akoestische gitaren een publiek meer dan anderhalf uur weet te beklijven. Halpin had een doorleefde stem die diep bij mij binnenkomt. Op een na zijn de geweldige songs door Halpin zelf geschreven. On Raglan Road werd vooral bekend dankzij Luke Kelly. Songs die in korte tijd tot mijn favorieten behoren zijn vooral Call Me Judas, Just a Game Without You, The Second Chance, Closing Time in Paradise, Senzenina en Lucy. De uitstekende opnames werden destijds gemaakt door Pieter Groenveld, de master onlangs door Janos Koolen. De cd’s zijn opgedragen aan Peter Wesseling en Liesbeth Peters. Laatstgenoemde deed destijds het management van het tweetal in Nederland en vroeg Pieter om het geluid te doen. Mooi dat dit liveoptreden na 27 jaar uiteindelijk toch nog het daglicht ziet. Absolute aanrader!    

Theo Volk

Releasedatum : 6 mei 2024 Strictly Country Music

Website : https://www.kieranhalpin.com/

The Deep Dark Woods : Broadside Ballads Vol. III

 

In het verleden bracht de Canadese band The Deep Dark Woods prachtige albums uit als Hang Me, Oh Hang Me, Winter Hours en The Place I Left Behind. De meeste songs voor hun albums worden geschreven door zanger Ryan Boldt. Een enkele keer nam de groep ook een traditional op. Deze keer bevat het nieuwe album Broadside Ballads Vol. III uitsluitend traditionals. De warme, soms wat melancholische aandoende stem van Boldt is uitermate geschikt voor dit soort repertoire, bleek al uit de twee vorige delen.

De opener The Banks of the Lough Erne is een zeer bekende Ierse traditional over immigratie van Ieren naar Amerika op zoek naar een beter leven. Het werd zo’n vijftig jaar geleden onsterfelijk gemaakt door Andy Irvine & Paul Brady onder de naam Lough Erne Shore. Hier is het een fraai duet met Erin Rae McKaskle, een geweldige Amerikaanse zangeres met Ierse en Schotse roots.

Regelmatig werden traditionals bekend onder verschillende namen. Zo wordt hier bijvoorbeeld het bekende My Lagan Love vertolkt, wat ook bekend is onder de naam She Moved Through the Fair, en zo is The Boatman in het Gaelic bekend als Fear a Bhàta. Het achttal traditionals wordt hier met verve vertolkt door Boldt en zijn begeleiders. Vanaf volgende week woensdag toert The Deep Dark Woods door het Verenigd Koninkrijk, helaas geen uitstapjes deze keer naar Nederland. Voor een wat uitgebreidere recensie verwijs ik graag naar deze op KLOF.

Theo Volk

Releasedatum : 1 mei 2024 Victory Pool Records

Website : https://thedeepdarkwoods.com/

Brent Beukelaer : Ramen Als Ogen

 

Welkom terug in de wondere wereld van Brent Beukelaer! Een kleine drie jaar geleden debuteerde deze frontman van The Radar Station solo met de unieke prachtplaat Heen Zonder Weer. Naast The Radar Station werkt Brent al een aantal jaren aan een doorbraak als Nederlandstalig singer-songwriter. Belangrijkste inspiratiebron vormt daarbij naast indie, de kleinkunst en dan vooral het uit 1976 stammende album Jus d’Orange van Lieven Coppieters. Verder haalt Brent zijn inspiratie voor zijn tweede album Ramen Als Ogen bij artiesten als Nick Drake, Spinvis, Boudewijn de Groot, Catbug, The National en rekent hij net als ik Lovesongs van Loverman tot een van de mooiste albums van 2023.

Opnieuw vertelt Brent bijzondere verhalen voortgesproten uit zijn unieke parallelle gedachtewereld en tovert hij kernachtig met de Nederlandse taal. Muzikaal gezien is het misschien wat meer richting indie gegaan. Ook deze keer wordt Brent omringd door uitstekende muzikanten, zoals Nina Kortekaas (Noa Lee), een artieste met Nederlandse roots. En natuurlijk de vaste bezetting, Sander Cliquet (bas, keys, gitaar, backings) en David Broeders (drum, gitaar, percussie). Wie alvast meer over de achtergrond van de songs wil weten, Brent licht op het moment in een podcast de songs toe. Binnenkort volgen releaseshows in België en Nederland. Degene, die de voorganger omarmde, gaat dat zeker ook met Ramen Als Ogen doen.

Theo Volk

Releasedatum : 10 mei 2024 Independent/Starman Records

Website : https://www.brentbeukelaer.be/

 

Brent Beukelaer live :

06-06 GENT : Theater Tinnenpot

13-06 EINDHOVEN : De Rozenknop